poniedziałek, 21 maja 2012

Rozdział 27

Od kilku dni Paulina nie wychodziła z pokoju. Nie skutkowały prośby i nawoływania. Dziewczyna zamknęła się na klucz i wogóle się nie odzywała. Słyszeli tylko ciche dźwięki muzyki. Nie były to piosenki One Direction, Paula słuchała zespołów takich jak Guns N' Roses. Słyszeli ciche dźwięki ponieważ słuchała ona muzyki na słuchawkach, nastawiła głośność na max.
-Ja tego nie wytrzymam- oświadczyła pewnego wieczoru Natalia.
-No i co mamy z tym zrobić?- spytał retorycznie Harry.
-Jeśli chce zostać sama, to może powinna?- powiedział głośno Niall.
-Ona może zrobić coś głupiego- zauważyła Aleks.
-Paula nie jest głupią dziewczyną, która przejmuje się takimi sprawami. Po prostu chce sobie przemyśleć kilka rzeczy- wyjaśniła Natalia
-Ale będzie musiała wyjść. Każdy korzysta z łazienki...- zaczął Liam
-Ma pokój z łazienką-powiedział Louis
-Musimy przeczekać- stwierdziła Alex. Resztę dnia spędzili na oglądaniu telewizji. Następnego  Ola weszła z rana do kuchni. Podeszła do lodówki przecierając oczy. Wyjęła mleko. Usłyszała za sobą szum. Prędko się obróciła. Przy stole siedziała Paulina. Alex pisnęła.
-Ogarnij się- mruknęła Paula.
-Ja..jasne- wyszeptała dziewczyna i odgarnęła włosy.
-Czemu patrzysz na mnie jak na zjawę?- spytała swobodnie Paulina. Nie uzyskała odpowiedzi.
-Nie wychodziłaś z pokoju przez Malika?- spytała szeptem Aleks.
-Nie. Spotkałam w sieci kolegę z Polski.
-Mhm. Idziemy dziś do kina?- spytała powoli Ola 
-Nie. Dzisiaj nie mogę. Idę się spotkać z Tomkiem.
-Tomkiem?
-Tak, to ten kolega. Wydaje się fajny. Jest bratem Eweliny. Ahh... ty nie znasz Eweliny. - Powiedziała spokojnie.
-Nie żeby coś ale... kim do cholery oni są?!
-Poznałam Ewelinę gdy byłam na spacerze.
-Aha- szepnęła Alex, choć dobrze wiedziała, że Paula nigdzie nie wychodziła od kilku dni.
-Więc  dziś nie musicie mnie pilnować - poinformowała- Możecie wyjść do Aquaparku czy gdzieś.
-To dobry pomysł- rzekła Ola.
-Idę do siebie- odparła blondynka i odeszła. Kilka godzin później Alex, Natalia i chłopcy bawili się w parku wodnym. Paulina w tym czasie kończyła się pakować. Zabrała swoją walizkę i postawiła ją w salonie. Wzięła z szuflady biórka kartkę i napisała na niej pochyłym pismem ''Drodzy przyjaciele! Skoro czytacie ten list to znaczy, że ja jestem już pewnie w drodze, lub na miejscu. Nie szukajcie mnie. Przepraszam, że postępuję w taki sposób. Wiem, że jeśli chciałabym po prostu odejść nie pozwolilibyście mi. Uprzedzam, że nie odchodzę ze względu na utraconą miłość. Gardzę tym (Natalia i Ola wiedzą o czym mówię). Nie chcę sprawiać już więcej kłopotów.
PS. Alex, żadna Ewelina ani Tomek nie istnieje.
                                                                                                                          Całusy, Paulina''
Spojrzała jeszcze raz na dom. Sprawdziła czy wszystko wzięła. Gdy się upewniła położyła list na białym stoliku  w salonie i wyszła. Taksówka już czekała. Pojechała na lotnisko i po kilku godzinach była już w Londynie. Postanowiła pomieszkać tam kilka dni póki nie znajdzie mieszkania dla siebie. Około godziny 21 roześmiana grupa nastolatków weszła chwiejnym krokiem do domu.
-PAULINA!!!ZEJDŹ DO NAS!!!- krzyczał Liam.
-Czekajcie... tu coś jest- powiedziała szeptem Natalia i wskazała na kopertę. Przeczytała list i oczy jej zaszły łzami, podała list dalej. Wszyscy byli zaskoczeni.
-Musimy ją znaleźć- zadecydował Harry.
-Ona nie chce byśmy jej szukali- przypomniała Ola.
-Masz zamiar siedzieć i nic nie robić?!- wygarnęła jej Natalia prosto w twarz- Nie wiem jak wy, ale ja wiem gdzie ona może być. Jutro jadę do niej.
-Ale ona...-zaczęła znów Alex
-Ona mnie potrzebuje!
-Przestańcie się kłócić- szepnął Zayn
-To twoja wina- wrzasnął Louis i rzucił się na niego. Zaczął go okładać pięściami po twarzy.
Ledwo go od niego odciągnęli.
-Lou, uspokój się. Przecież napisała, że to nie przez utraconą miłość- powiedział Niall.
-''Nie chcę sprawiać już kłopotów'' Jak myślisz? O czym tu pisała?- spytał sarkastycznie chłopak. Zayn spuścił głowę. Było mu wstyd.
-Kochasz ją?- spytał cicho.
-Hmmm... pomyślmy- odparł ironicznie Louis. Trwało to jeszcze około godziny, potem rozeszli się do swoich pokoi.










**********************
Cześć, jestem Paulina i uwielbiam mieszać w swoim opowiadaniu. Przepraszam za coraz dłuższe przerwy,ale nie mam ani weny ani czasu. Rozdział beznadziejny. Piszę drugie opowiadanie. Co prawda nie z 1D, ale o Harrym Potterze, ale niektórym się podoba. http://after-all-this-time-always.blogspot.com/











2 komentarze:

  1. Zapraszam do mnie na http://fifi1d.blogspot.com/

    OdpowiedzUsuń
  2. Ekstra! Szkoda że namieszałaś. Osobiście nie lubię jak są jakieś zdrady i zerwani lub coś tego typu. Według mnie można pisać opowiadanie, a tragedie i smutne momenty mogą być innego rodzaju. Ale podoba mi się twoje opowiadanie.
    ----------------

    OdpowiedzUsuń